HÜZÜNLÜ NOTALAR
Derdimi yük edinmiş kalemim,
Yükleri hafifleten defterim.
Kalbimin yorgunluğu,
Yıpranmış bir ben…
Nereden başlasam, nasıl başlasam bilmedim ama yazdığımda rahatlıyorum. Ezelden sakinleşen bir su birikintisi misali dinginleşiyordum.
Ama yazmak nereye, ne zamana kadar taşıyacaktı ki beni?
İlla ki bir gün kitaplarda, kalemlerde bağıracaktı.
Anlatacaktı derdimi, dert edinecek insanlar. Onlar da taşıyamayacaktı beni. Onlar da sırtımdan vuracaktı.
Kalemim hançer, kâğıdım kefen olacaktı bana. Ama onlar da bırakacaktı beni, herkes gibi. Ama yalnız.
Ama hüzünlü.
Ama ağlayacaktım.
Ama yaşayacaktım her duyguyu an be an. Sonra rahatlayacaktım, odunları taşıyıp bir çeşme başında soluklanan ananın yorgunluğunu atarcasına.
Bir yılkı atının sahibini bulurcasına sevinecektim belki.
Belkiler keşkeyi,
Keşkeler yerleşkeyi,
Yerleşkeler de bulacaktı beni.
Yerleşkede anamın diktiği ve yüzlerce dikişlik yorganı üstüme attığımda Ağlayacaktım yatağımda usul usul Allah’a derdimi anlatırken.
Yılkı atlarının bağlarda, bahçelerde aradığı huzuru Ben yüzlerce dikişlik, hatta ve hatta anamın uğruna elini kanattığı yorganların altında bulur oluyordum.
Garipti işte, iki tarafta yalnız ama huzuru farklı yerlerde buluyorlardı.
Buluyorlardı işte.
Herkese ve her şeye rağmen mutluluğu…
Nurmelek Çelik
