Hoşt! Hoşt!
Köpeğim bugün uzun zamandan sonra ilk defa hırladı.
Karmaşanın içinde durup dinleyemedim onu. O ise tamamen frekansına dikkat kesilmemi ister gibi arzularımın paçalarını dürtüyordu.
Sakin, azla yetinen, her şeyi olduğu gibi kabul eden bir yaşantının içindeydim. Aniden çıkan bu direnişler bahçemi huzursuz etti. Kuytuya, en kıyıya, taa gül ağacının ardına bağlamıştım oysaki onu…
Öyle ustaca değil; acemice, avamca evcilleştirmeye çalıştım. Cevherimi bulup, yön vermek istemiştim. Köpeğimi gitmek istediği yoldan men edip, onu da kurtarmaktı hedefim.
Bak şimdi! Başladığı noktadan daha da aşağıya düşmüş inliyor. Yeryüzündeki en büyük muhalefetim olsan da özüm, canım, benliğimsin. Bu savaşta seni yenersem cihadım mübarek ola…
Sevgi ve selametle…
Elif Yıldız
