AH RÜZĞAR, BİLEMEZSİN.
Rüzgârın esmemek için inat ettiği gökyüzüne, ipi salınmış uçurtma gibiyim.
Sonum ya yere çarpılmak yahut bir çatı ve belki bir ağaç çıkıntısına takılıp kalmak.
Oysa ne meraklar var ipimin tellerinde,
Ne var ki gökyüzü denen tasın ötelerinde?
Gidenler yalan söylüyor gibi,
Kafamda duygudan yoksun bilgiler çivi çakmakta,
Bu ne acziyet, bu ne mahkûmiyet, ah bu ben.
Ahhhhh rüzgâr bilemezsin, kalbimde her eski yara yeniden bıçaklanmakta.
Bilsen esersin, bilsen alıp seversin, bilsen gönlümü eğlersin.
Ama bilemezsin sen, gözüme görünmeden gönlümü üşüten rüzgâr.
Ne çıtalarından çivilediler seni ne peşine bir ip iliştirdiler,
Ne de, sen koş, rüzgar essin diye diye hiçbir çocuğu gözü gökte bekletmediler.
Ah rüzgâr bilemezsin.
Esmiyorsun ya, üzerime taş konmuş gibi inliyor sancılarım.
Gel desen yetmez artık, el versen kalkmaz kanatlarım bilesin.
Ah rüzgâr bilemezsin.
Gülşah AKTAN
