Ay bile puslu oluyor, ey Ademoğlu,
Sen kendini ne sanırsın?
Güneş bile gizlenir bulut ardına,
Sen kendini ne sanırsın?
Her duygu senin içindir, ey insan,
Sevgiyle hüzün sende bir yandan.
Görmezken bile şükretmez lisan,
Sen kendini ne sanırsın?
Kimi zaman rüzgâr savurur seni,
Kimi zaman ateşinle yanarsın.
Bir aynaya bak, sor kendine:
Kim için, ne uğruna aldanırsın?
Neden anlamaz, inkâr peşindesin?
Aman ha, hamdetmeye yetişesin.
Hüznünü dert etmeyesin,
Sen kendini ne sanırsın?
Kırdın gönlünün kapısını,
Geç kaldı secdeye eğilen alnı.
Doyar mı ruhu ilahsız kalanı?
Sen kendini ne sanırsın?
Yıldızlar bile düşer gecelere,
Sen hâlâ dimdik ayakta mısın?
Topraktan geldin, döneceksin yine…
Ey Ademoğlu, sen kendini ne sanırsın?
Suzan Taçyıldız
