Uzun zaman oldu yazmayalı, ses etmeyeli, vakti geldi.
Heybemi doldurdum da geldim.
Sevgimi azalttım da geldim.
İnsanlıktan nasibimi aldım da geldim.
Öyle ya, fıtrat gereği insanız, hepimiz biriz, çamurdan yaratılmış etler, kemikleriz. Peki ya ruhani insanlık?
Herkes ondan alabilmiş mi nasibini?
Yaş 35, yolun yarısı değil maalesef… 21,
daha çömezim bu hayatta, daha yürüyecek çok yolum var, verecek çok sınavım var. Ama insanlıktan nasibimi almaya çalışıyorum; gönül kırmadan iş yapmaya, heves kırmadan yürümeye çalışıyorum hayat denen zorlu merdivende.
İlerlerken kimsenin omzuna yük olmamaya çalışıyorum. Zordur oysa böyle düşünüp yapmaya çalışmak. Hayat, sonuçta bu insanlar kırarken sabırlı kalmak, tabiri caizse onlar taş atarken gül atmak.
Kalp kırmanın yeri ağırdır. Bir dağıttın mı, toparlaması ömür alır. Bazıları vardır, taş atanlara rağmen sizi hamdolsun buna da demeye sevk eden; başınız dara düştü mü, elhamdüllah, derde ne güzel çözüldü dememize sebep olan bazıları vardır işte… Onlar da insanlıktan nasip almış nimet misali çıkar karşımıza.
Ne demiş Hazreti Mevlana: Gülü gülene ver, kalbini sevene ver, sevmek güzel şeydir, kıymet bilene ver.
Merdivenleri çıkarken elimizden tutanlara da, merdivenden düşelim diye bakanlara da hamdolsun.
