“Mehâbetli Bir Ses” ile Tefekkür: Necip Fazıl’a Göre Sanatkâr Kim Değildir?
Yeri göğü, gündüzü geceyi, çiçeği böceği, öte’yi beri’yi, yakını uzağı, semâyı fezâyı, Sakarya’yı Tuna’yı…tefekküre vesîle kılan “çileli” şâir…
Kendisine bahşedilen “mehâbetli ses”i tefekkür yoluna hasreden edebî törenin şâiri…
Öyle “mehâbetli bir ses” ki, zor beğenen Ahmet Haşim bile Yeni Mecmua’nın idarehanesinde karşılaştıklarında ona gayriihtiyârî “Çocuk, bu sesi nerden buldun?” deyivermişti…
İşte bu “mehâbetli ses”e göre sanatkâr nasıl olmamalı? Kendi ifadeleriyle maddeleyelim:
“İçinde mesele, beyin sancısı, ruh hafakanı çöreklenen tek satırı olmayan”,
“Sanatı üstünde düşünce tasası çeken bir mizaç taşımayan”,
“Çocukların oyuncaklarını kırıp bağırsaklarını dökmesi gibi şekilleri nispet ve âhenklerinden ayıklaya ayıklaya ne aradığını izah edemeyen”,
“Zoraki nispet bozmayı ve mantık yıkmayı marifet sayan”,
“Yenilik adına bütün nisbetlerin mafsallarını koparan”,
“Genç kızları ve kenar mahalleli pembe hanımları ağlatma“yı hedefleyen ve gerçekte “usta bir kartpostalcı” olan,
“Has buğdaylı gıda yerine krema imal eden”,
“Ben kendimle, ferdiyetimle meşgul değilim! Nefsimden habersizim!” diyen,
“Hep, kendi kendisini patlatmaktan başka bir güce sahip olmayan akıl” ile yol yürüyeceğine inanan,
(Oysa kendisi, aklı tükeniş noktasına sıçratan fikirlere “akrebin kıskacı” ismini vermişti!)
“Ölmeden ölmek” hakîkati yerine “ölü doğan”,
“Saati işleyip kendisi duran”,
Yaşamanın mânâsını “her işte ölümü unutmak faaliyeti“nde bulan ve sanan,
“Felsefe” yaptığını zannederek “göğü zıpkınlama”ya cüret eden…
Ve “sanatkâr olmayanı” tarif eden daha nice mehabetli söz…
Oysa…
Hepsinin ulaşacağı hakîkat şudur:
“Bir “Var” ki, yalnız o var, gerisi yok, yok da yok…
YOK DA O “VAR”IN ÎCÂDI…”
