Efendim, paylaştığım fotoğrafta da açıkça görüleceği üzere evimiz Erciyes’e bakardı ve biz Erciyes’e baka baka büyüdük… Rahmetli babacığım ömrünün son deminde vuslatı Erciyes’e bakarak bekledi…
Her insanın bir ufku vardır. Aslında insanı insan yapan da bu ufkudur. Yani insan, bir beşer olarak bu ufkundan doğar… Doğduğum evin caddesinin adı “Seyrânî” ve ben bir âşıklık geleneği uzmanıyım… Hatta uzmanlığımı da “Erciyes Üniversitesi”nden aldım.
Erciyes’in tüm haşmetiyle âşıkların şiirlerini süslemiş olması ise bu yüzden çok manidâr… Bakınız Karac’oğlan bu hakikati hem de gerçekten en yüksek perdeden ne de güzel çığırıyor:
“Yükseğinde namlı namlı karın görünür
Engininde güzellerin salınır
Kimya dedikleri sende bulunur
Kokar burcu burcu gülün Erciyes
Eksilmez başında dumanın kışın
Var mıdır dünyada senin bir eşin
Sorsam sual etsem on bin var yaşın
Dünyanın binasın bilin Erciyes
Keramet var toprağında taşında
Tor sığınların da şahin peşinde
Kalamık’da Kadıncık’ınbaşında
Kırık kırık eser yelin Erciyes
Karac’oğlan der ki şenlik bulunmaz
Arap at yorulur gönül yorulmaz
Güz gelince hiç semtine varılmaz
Yamandır Tekir’in belin Erciyes”
Yine Âşık Seyrânî,
“Gönül arzuluyor Nigde’yi Bor’ı
Avanos illeri yaman görünür
Ulu bedestanlı koca Kayşeri
Erciyes karşımda duman görünür”
derken ufkunu karşısında bizzat Erciyes’in teşkil ettiğini bize âdeta haykırır… Lâkin her dağın ufkunda “gurbet” vardır. Zira Kaf Dağı’nın ardında bizi vuslat bekler. Âşıklığın alamet-i farikasının diyar diyar gezmek, yani gurbete çıkmak olduğunu bilmeyenimiz herhalde hiç yoktur. Dolayısıyla “var” ile “yok”un arasında dağ, yani Seyrânî’de olduğu üzere dumanlar içinde bir Erciyes vardır.
Yine bakınız, merhum Arif Nihat Asya, Erciyes’in Mimar Sinan’a Süleymaniye’yi ilham edişi üzerinden bu hakikati bize bir şiirinde ne de güzel dile getirmiştir:
“Dağ parçası kubbeler ufaktan iriden
Gel haşmeti seyret ileriden beriden
Bir mucize devrinde Sinan Erciyes’i
İstanbul’a dikmiş getirip Kayseri’den”
Benim de ufkumda çocukluğumdan beri Erciyes vardır.
