EMLİK KUZU (Hikâye)
Soğuktan girince eve, sobanın başına geçilmezdi.
Moraran eller önce buz gibi suyla yunurdu.
Eldiven olmazdı zaten. Olsa da her yeri sökük olurdu.
Elini cebine koyman da mümkün değildi.
Bir elinde çoban değneği, diğer elinde azık çantası.
Sanki üşümek için dünyaya gelmiş gibiydin.
Üşümek ve üşüdükçe soğumak için dünyadan.
Zamansız doğan emlik kuzu yürüyemez bazen onu alıp taşırdın anasının ardı sıra. Kendini bile taşıyamazken.
İnsanı insandan bile soğutan dünya sözde üç günlüktü.
Çelme takıp düşüren, üstüme düştün, ayağımı yaraladın derdi sana.
Sen soğur, üşür, kaçardın.
İnsandan, soğuktan, kendinden.
Ellerin buz gibi olurdu ama uzanan sıcak elleri tutamazdın.
Hem sıcak ele yazık idi. Hem de eller fena olurdu.
Soğuktan moraran eller, sıcak ellerde daha kötü olurdu.
Daha da kötüye giderdi günden güne, kötülerin hükümdarlığı devam ederken yufka gönüllerde.
Kin gütmeyi bilmez, intikam peşinde koşmaz yürümeyi bilmeyen emlik kuzuyu kucağına alıp giderdin kendinin peşinden.
Emlik kuzu açım diye melerken aklından neler geçerdi de susar, susmayı sanatçı kıvamında eritirdin içinde.
Elinde çoban değneği, azık ve kuzu.
Yaralı değil ama aç kuzu. Kuzunun anası sütten kesilmemiş ama indirmez sütünü memeye.
Kuzu şaşkın, kuzunun sahibi dünden şaşkın.
Gözyaşı yanaklarda nasıl donar süzülürken bilir misin ukdeci başı?
Düğüm düğüm nasıl kanar boğazda yumruk?
Kıpkırmızı yanak nasıl kanar içine içine?
Süt indirmez kuzunun anası memeye.
Kuzu kucağında ama anasının değil…
Rüya gibi görülen ama rüya değil.
Suya yazılmış gibi bir hikâye ama hikâye değil, yazılan yer su değil.
Merhametten doğan maraz sonrası üşüyen ellerin elden ayaktan kesildiği bir dünyada yürüdüğün yol karanlık, düştüğün çukur bataklık ve üstüne boca edilmiş bir böğürtlen çalısı.
Kuzuyu kurtar, sen kal çukurda, karanlıkta boğul.
Çalı yırtsın elini yüzünü.
Bırak çalının dibine, bırak kalsın özünü.
M’S
