1 yıl geçmiş üstünden oysa daha dün gibi aklımızda o gece. Ne yazılır bilmem ben, böyle duyguları nasıl tarif edebilirim.
100 bin’e yakın can, o gecenin karanlığında kayboldular. Rakamla ifade etmek ne kadar doğru, orası da meçhul.
Kimi gece küs uyudu, yarın barışırız ümidi ile. Kimi işe gitmek için alarm kurmuştu, herkesin yarını vardı, o gece kafasını yastığa koyarken. Ama yer gök öyle bir inledi ki, hayatta kalanların bile yarınları kalmadı.
Son kez olur bazı şeyler, kimse anlayamaz. Son kez geçersin bazı sokaklardan. Son kez sohbet edersin en sevdiklerin ile. Ve son kez duyarsın bazı sesleri.
Derin acılar bıraktı Şubat bizde. Gözleri yaşlı anneler, babalar, çocuklar kaldı geriye. Kiminin başını göğsüne yaslayarak ağlayacak annesi. Kiminin başını okşayacak babası. Kiminin gözünün nuru evladı hiçbiri kalmadı. Beton yığınları ve milyonlarca kırık kalp…
Konuşacak çok şey var ama anlatacak kimse kalmadı! Depremde hayatını kaybedenlere Allah’tan rahmet geride kalan kardeşlerime de sabırlar diliyorum. Acınız acımız en azından kendi adıma diyebilirim ki unutmadım unutmayacağım.
Suzan Taçyıldız
