Merhaba

Haydi Bismillah.

Yaradan’a şükürler olsun ki, töresi muhteşem bir medeniyetin mensubu olmamızı murad etmiş. Bu hediye ile avantajlı başlamışız sınavımıza.

Avantaj, böylesi durumlarda sorumluluğu da beraberinde getirir. Verileni zayi etmemek gerekir. Bahşedilenin kıymetini bilmek, onu muhafaza etmek, geliştirip her nesilde bir adım daha ileriye taşıyabilmektir ödevimiz.

Bu manada ele aldığımızda, sorumluluk hisseden, hissettikleri ile dertlenen, derdini gayrete dönüştürüp yayın hayatına ilk adımlarını atan “Töreli Fikir” ailesine her daim başarılar dilerim.

Çıktıkları bu menzilde beni de yanlarına yoldaş ettikleri için teşekkür ederim.

***

Dert demişken…

Heyecanımı, telaşımı, dertlerimi, iyisi ve kötüsü ile tüm hissettiklerimi, gönlümden geçtiği şekliyle sizlere aktarabilmek hedefim.

Sırf bu yüzden yazarken müsvedde kullanmayı sevemedim. O an, aynen şimdi yaptığım gibi duygularımı satırlara dökmeyi tercih ederim. Bu yüzden yazma konusunda benden fersah fersah ileride olan tanıdıklarım çokça eleştirirler beni. Haklılık payları da yok değil elbette ama yine de vazgeçemiyorum işte.

Kendimce haklı sebeplerim var. Fakat en önemlisinin şu olduğuna inanıyorum. Çalakalem yazmak demek her zaman gelişigüzel, özensiz, kuralsız yazmak değildir benim için. Dertlendiğiniz konu, vaka, örnek, artık her ne ise… Tüm yoğunluğu ile içinizde yaşanırken de kelimelere olanca karmaşıklığı ile dökülebilmelidir. Çünkü duygular o ilk anda rafine değildir. Onları sonradan arıtıp, temizleyip ortalığa çıkarmakla, ilk anda hissettikleriniz arasında kocaman farklar oluşmaz mı? Beyaz kağıdın üzerindeki rafine kelimeler sizin gerçek duygularınızı iletebilir mi karşıya?

***

Belki de bu yüzden yazmak, edebi manada hiçbir zaman benim en iyi olabileceğim bir alan olamayacak. Ancak, neticesi itibari ile doğru ya da yanlış bile olsa, hissettiklerimi doğruya en yakın şekilde karşıya aktarmaya çalıştığım bir mecra olacak. En azından öyle ümit ediyorum.

Şöyle izah etmeye ve sizi de konunun içine çekmeye çalışayım.

Lütfen, aşık olduğunuz, birini diğerlerinden bir başka sevdiğinizi fark ettiğiniz o ilk anınızı düşünün.

Onu sürekli olarak görmek istediğinizi…

Sesini hep duymak istediğinizi…

Gördüğünüzde midenizin toparlacık olduğu, içinizde mevsime bağlı kalmaksızın kelebeklerin uçuştuğu, size baktığını fark ettiğinizde zamanın bir anda yavaşladığı o sahneleri getirin gözlerinizin önüne.

Yüzünüzde şu an beliren o küçük tebessüme mani olamadınız değil mi?

Nasıl da güzel bir curcunadır o anlar. Onca ruhsal ve fiziksel kargaşanın sonucunda bir fırsatını yakalayabilirseniz, “seni seviyorum” diyorsunuz ya… Şimdi soruyorum size, içinizde ki fırtınayı, dünyanın en güzel cümlesi bile olsa “seni seviyorum” demekle tam olarak ifade edebilmiş oluyor musunuz?

Ben vereyim cevabı, ASLA!

Dudaklarınızdan bu iki kelime dökülürken, ses tonunuz bir daha ömrünüz boyunca aynı oktavı yakalayamayacak olsa da…

Sesiniz kendiliğinden titrese, gözleriniz hiç olmadığı kadar parlak ama ne ağlamaya ne de gülmeye benzemeyen bir nemlilikte olsa da…

Yine de ASLA!

***

Tam da burada top karşıya geçer. Eğer o da size benzer hisleri besliyorsa, aynı yoğunlukta olmasa bile sizi anlaması muhtemeldir.

Değilse, karşıdakinin anlaması gereken şey sizin ne hissettiğinizi tecrübe etmek değil, doğruyu söyleyip söylemediğinizi anlamaya çalışmak olacaktır.

Bence yazmak tam olarak böyle bir şey işte.

Gerçekten yazabilenler, hislerini anlatabilmek için ona en yakın ve en güzel cümleleri bulurlar heybelerinde, ki aslında onlar çok iyi de şiir yazarlar.

Bir nevi his mütercimleridirler.

Yazmayı seven ancak bu mütercimler kadar iyi olamayanlar ise en azından yazdıklarının doğru olduğuna inandırmayı becerirler.

Her iki durumda da aslolan, kendi anladığını karşıya anlatabilme derdidir.

***

Gelelim bana.

Ben henüz yukarıda anlattığım her iki gruba da üye aidatı yatırabilmiş değilim. Yine de şuna eminim ki gerçekten doğru olduğuna inandığım şeyleri aslına en yakın şekliyle aktarabilme gayreti ile boğuşuyorum içimde.

Bazen bir baba şevkati ile üstünü örterek, bazen de tam gözlerinin içine far tutmaya çalışacağım duygularımın.

Hep mi duygusal takılacağız birlikte? Tabi ki hayır.

Bekleyip göreceğiz, hayat bizi nelerle dertlendirecek.

Net olan tek şey şu. Hep doğru bildiğimizi dillendireceğiz.

Şimdilik bir merhaba demiş olayım sizlere. Bir başka buluşmamızda devam ederiz kaldığımız yerden.

Tekrar görüşünceye kadar selametle.