Duygular yozlaşması, değerler karmaşası içerisindeyiz sanki… Nereye gideceğini bilmeyen, kimliğini, benliğini unutmuş bir toplum gibiyiz adeta… İyi niyetli, yardımsever insana ”Saf bu” deniyor ve kabul görmüyor. Altının kıymetini ise sadece sarraf anlıyor.
Kayınvalidem her sene bahçeyi fazla fazla ekiyor. “Bu kadar çok neden ekiyorsun yorma kendini” dendiğinde, “Toprak bereketlidir; kolu komşu, eş dost, misafir, yoldan geçen bir yolcu bile nasiplenir yavrum ”diyor. Öğreniyoruz büyüklerimizden toprak gibi cömert olmayı; aktarıyoruz evlatlarımıza, yozlaşmamak, yoldan şaşmamak için… Nereden başlasam hangi birine değinsem? Çocukluğumdan beri, anne ve babamın, ağzından çıkan her kelimenin, benim için ne kadar değerli olduğunu söylesem, beni anlar mı bu neslin evlatları? Daha lafları bitmeden, hayır dualarını almak için isteklerini arzuyla yapmamı. Ailemin gözlerindeki minnet ve ağızlarındaki duayla uğurlanmayı. Şimdi bir önemi var mı evlatlar için bunun? Bir önemi var mı aileler için, evlada yapılan dua ile hayır kapılarının açılıp, kalbin rahatlamasının? Önce ruhlar rahatlayacak sonra kalpler ve bedenler. Bu yüzden hep aile diyorum. Aileyi en öne koyuyorum. Bırakın a,b,c….Z’yi; biz aile olarak ne yapıyoruz? Ne kadar dinliyoruz bu kuşağı. Onlar örnek alacağı erdemli, hakikatli ve şefkatli büyükleri nerede bulmalılar? Tam burada, yanı başlarında, akraba yanında, yan komşuda, iş arkadaşında, esnaf abisinde… Bulmalı, muhakkak bulmalı ki İslam ve Vatan sancağımız ilelebet dalgalanmalı yeryüzünde.
Millet olarak kendi yaramızı sarmayı bilmeli, çıkışı kendi değerlerimizde aramalı, özümüze, DNA’larımıza güvenmeliyiz. Değiştirme ve yeniden inşa etme kabiliyetine sahip bu aziz millet er geç ayağı kalkacak ve yeniden ecdadına yaraşır şekilde yaşayacaktır elbet. Yeniden el uzatacaktır yeryüzündeki mazlumlara, yeniden, hemen…
