Gündemimizi saran acı bir gerçek var: 79… Belki de daha fazla insanımızın mezarı olduğu düşünülen bir facia. Bu sayı, insan yaşamını rakamlara indirgemekten başka bir şey değil. Sanki kaybolan canlar değilmiş gibi gösteriliyor. Oysa “Ateş düştüğü yeri yakar” sözü, bu durum için ne kadar da doğru bir ifade…
Bunca acı ve gözyaşı üzerine, millet olarak “birlik” mesajları verip gövde gösterisi yapmayı iyi beceriyoruz. Ancak refahımızdan biraz olsun ödün vermeye geldiğinde, nasıl da 3 maymunu oynuyoruz. İnsan denen mahluk, ne zaman bu kadar bencilleşti?
Burada bahsettiğim durum, ilan edilen yas sürecinde sosyal medyadaki “mutlu anlarını” paylaşmaktan güzel insanımızın 1 günlüğüne de olsa vazgeçememesi… Çok yazık.
Hiç düşündünüz mü, insan canı ne kadar değersizleşti? Ölüm ve kayıplara alıştık artık. Bizden değilse, can verenlere üzülmek yalnızca birkaç dakikalık bir ritüel haline geldi. Hatta o birkaç dakikayı bile çok görenlerimiz var.
Bir de bu işten sorumlu olan sorumsuzlar var. Onlar yakayı kurtarma derdinde. Sanır mısınız üzülüyorlar? Birçoğunun tek derdi, bu işten nasıl sıyrılabilecekleridir, muhakkak.
İşte biz böyle böyle yok olacağız, biliyor musunuz? Ama bu masum canların hesabı, elbet bir gün sorulacak.
