Hayatımızı düşünmeden yaşıyoruz. Bir gün öleceğimizi bilmeden, hayatımızdaki insanların daima bizimle olacağını düşünerek geçiriyoruz günlerimizi. Ancak, çoğu zaman unutuyoruz ki bu dünyada sadece misafiriz. Ve bu unuttuklarımız, sevdiklerimizle geçirdiğimiz zamanın değerini kısıtlıyor.
Lise yıllarım, en güzel ve özel insanlarla geçirdiğim yıllardır. Lise arkadaşlıklarım, sadece arkadaşlarım değil, adeta ailemden bir parça gibiydiler. Onlarla her şeyi paylaşıyor, birlikte büyüyor ve hayatın zorluklarına birlikte göğüs geriyorduk. Gülüşlerimiz, hüzünlerimiz, acılarımız ve kederlerimiz ortaktı. Her birimizin kendi sorunları vardı, ancak bir araya geldiğimizde hiçbir şey yokmuş gibi eğleniyor, birbirimizi destekliyorduk. Gülüşlerimizden onlarca acı çıkarabilirdik, ancak biz birbirimizle gülüp eğlenmeyi ve mutlu olmayı tercih ediyorduk.
Ama bir Kader’imiz vardı, onu çok sevdik. Evet, hayatımızda sevdiğimizi kabul ettiğimiz hiç unutmadığımız Kader’imiz vardı. Beraber kahvaltı yapar, derslere koşa koşa gider, bazen dersler kötü geçse de gülümsemeyi hiç bırakmazdık. Hep birlikte gülerdik. Evet, gülüşlerimizin altında hüzünlü bir hayat olsa da gülmeyi ve gülümsemeyi bırakmadık, bırakmazdık. Ancak bir gün, hayat sanki gülümsememizden bir parça aldı. Bir sabah uyandığımızda Kaderimiz artık yoktu. Sesini duymayacaktık, o güzel gülüşünü bir daha göremeyecektik. Bu acı, her günümüze yayılıyordu. O acı, hala geçmiş gibi değil, dün gibi taze ve yeni. Belki kendisini yaşatamadık, ama ismini ve o zorlu dönemdeki hatıralarını yaşatma sözü verdiğimiz Kader, hiç ölmedi. O gülüşünü ve bitmeyen enerjisini hep hayranlıkla izlerdik. Bizler onun her detayına hayrandık…
Son birkaç gündür geçmişe dönüp eski günleri düşünüyorum. Keşke diyorum, biraz daha fazla zaman geçirseydik, biraz daha birlikte olsaydık, biraz daha anı biriktirseydik. Ama işte zamanı geri getiremiyoruz. Şu anda bir dilek hakkım olsa, Kader’in yaşamasını isterdim. Okumasını isterdim, çünkü Kader en çok okumak isterdi…
Küçük kız kardeşim, seni asla unutmayacağız. Her zaman içimizde, kalbimizde yaşayacaksın. Seni hiç unutmadık, aksine hep yaşattık, hep kalbimizdeydin. Hiçbir zaman oradan gitmedin…
Hayatımızda bizlere çok fırsatlar tanınıyor. Yaşamayı ve hayatlarımızı bir fırsat olarak değerlendiriyorum. Ben okuma hakkı verilmeyen 18 yaşında bir kız çocuğunun vefatından, ölümünün nedeni bile tam olarak bilinmeyen ve ona verilmeyen okuma hakkından bahsediyor ve buna karşı mücadelemi devam ettireceğim. İlk fırsatta, aslında ne kadar çok fırsatlara sahip olduğumuzu aktardım, aktarmaya da devam edeceğim…
Ölüm aslında hayatta büyük bir kayıp değildir. Fakat büyük kayıp, yaşarken içimizde ölen şeylerdir. Biz Kader’i hep içimizde yaşatacağız, geriye kalanları da inandırmaya…
09.06.2022
Nurmelek Çelik
