İz Bırakanlar
Selma Teyze vardı bizim sokakta, çok yalnız ve değerlerine bağlı biriydi. Elindeki imkanlarla çok güzel yemekler ortaya koyar, bizi her sokakta gördüğünde mutlaka yaptığı şeylerden ikram ederdi.
Çocukları olduğunu söylerdi ama uzaktaymış, hiç gelmiyorlarmış onu görmeye.
Bizi çocukları yerine koyardı. Her cuma en şık kıyafetlerini giyer, aynı saatte evinden çıkar ve yüzüne takındığı en mutlu ifadeyle bir yere giderdi.
Onu her cuma öyle görmek sevindirirdi bizi. Sorardık nereye gittiğini ama söylemezdi. Kendi iç dünyasına kapanıktı, kimsenin onun için tek bir gözyaşı akıtmasını istemezdi.
Sokakta düşüp yaralansak hemen o koşardı yardımımıza, bize 2.annemiz olmuştu o.
Günlerden bir cuma günü takip ettik onu. Yine hazırlanmış, elinde çiçeğiyle çıktı dışarı. Yürüyor; yürüyor ama her adımı aslında hüzün dolu, farkındayız.
Mezarlığa geldi Selma teyze. Her cuma buraya geliyormuş aslında. Uzakta diye bahsettiği çocukları meğerse cennetteymiş.
O bize hayatı, cenneti daha önce görmüş gibi tattırıyordu. Çok ağlıyordu, çok güçlüydü. Çok ağlamanın zayıflık olmadığını o an öğrenmiştik.
Aslında güç, insanlara hiçbir şey belli etmemekmiş. Aslında güç; en ağır acıyı da yaşasan, etrafına ateş püskürtmemekmiş…
Aksine insanlara rengarenk gözükmekmiş. Bir gün Selma teyzenin ev sahibi Selma teyzeyi evden apar topar çıkartmış. Kirasını ödeyemiyormuş meğerse onu bile hiç belli etmemişti.
Biz toplardık çocuk halimizle 3-5 bir şey. O kalsaydı yine de. Bize sarılamadan gitmişti. Evine girdiğimizde eskimiş, ahşap bir sandık vardı, alamamış onu.
Sokağa götürmeyi layık görmemiş. İçinde 20 sene önce trafik kazasında kaybettiği çocuklarına her gün yazdığı mektuplar vardı, her saniyesini anlatmıştı onlara…
Olur da bir gün tekrardan karşılaşırlarsa, her şeyi bilsinler diye.
Ama götürmemişti sandığını Selma Teyze, içindeki oyuncaklar bile duruyordu.
Çok merak ettik onu, haber alamıyorduk hiç. 2 ay geçmişti aradan, insanoğlu her şeyi ne çabuk unutuyor…
Televizyon izlerken gördük haberini, çocuklarının mezarı başında cenazesi bulunmuş Selma teyzenin. Kimsesi yok diye kimliğinden açığa çıkarılmış kim olduğu.
Daha sonra da kimsesizler mezarlığına gömülmüş zaten. Ne garip, biz onun bir anda kimsesi oluvermiştik.
O 2 ay içinde seni unutmuş muyduk bilmiyorum ama kendimizi unutmuşuz biz.
İnsanlığımızı unutmuşuz aslında. Umarım çocuklarınla orada çok mutlusundur, eminim orada en güzel yemekleri en dolu malzemeyle yapıyorsundur.
Şöyle bir söz okumuştum; başka bir yer varsa orada karşılaşırız belki, yoksa da seni tanımak bizim cennetimizdi zaten…
Büşra Kartal
Bolu Abant İzzet Baysal Üniversitesi
Gazetecilik 3.Sınıf
