Yürüyorum, cam ağaçlarının döküldüğü sonbahar ormanlarında.
Dökülen yapraklara bastığımda hışır hışır sesleri ruhumun derinliklerinden hissediyorum.
Her bir yaprağın bir canı vardı, ama şimdi her bir ağacın yetim bıraktığı yaprakları var.
Artık her bir yaprak özgürdü, ya da yalnızlığa terk edilmiş hayatlara mahkûmdular.
Acıydı, çok acıydı; halbuki sadece yer yüzünde var olana küçücük bir yapraktı.
Belki kusurları vardı, belki hayat ona ağır geldi, belki sadece ve sadece ayakta durmaya çalıştı.
Ama her şeye rağmen yapraktı.
“Yaşamayı, güzel yaşamayı hepimize hakkederiz.” derdi üstat.
Ne güzel demiş lakin güzel yaşamaktan kasıt neydi?
Çekinmeden sordum üstada “Güzel yaşamak nedir üstat?”
Üstat cevaplamadan önce sordu “Sen nasıl bilirsin güzel yaşamayı evlat?”
Kendimden emin cümlelerle “Rahat yaşamaktır, yaşarken zorluk çekmemektir, acı hissetmemektir, makul bir hayat yaşamaktır. Lakin güzellik ne olabilir ki üstat?”
Acı bir gülüştü, bir an korkmadım değil. Ardından cevapladı üstat:
“Sen güzelliğe rahat yaşamak dersin, ben çabalamak derim.
Sen zorluk çekmemek dersin, ben Ağrı Dağı’na ellerim ayaklarım nasır tutana kadar tırmanmak derim.
Sen makul dersin, ben alnımdan damla damla ter akıncaya kadar çalışmak derim.
Sen dersin de evlat, lakin nerede görülmüş hiç çabalamadan rahat yaşamayı? Nerede görülmüş sakin yaşamak?
Çabalayacaksın, çabaladıktan sonra güzellik orada saklıdır.
Güzellik nerede saklıdır biliyor musun evlat.
Güzellik, tarlada otu biçtikten sonra bir yudum su içip ağacın altında uzanmaktır.
Güzellik, yükü kamyona taşıdıktan sonra bir bardak çay içip sırtını pas tutmuş sandalyeye yaslamaktır.
Güzellik, sınıfta bir çocuğa bir harf öğrettikten sonra öğretmenler odasında oturup sırtını koltuğa yaslamaktır.
Güzellik aslında her yerdedir, önemli olan işini aşka yapmaktır.
Bana soracaksan evlat, rahat yaşamak çabalamaktan, yorulmaktan gelir.
Yorgunluktan sonraki rahatlık hayattır, yaşamaktır, güzelliktir.”
Nurmelek Çelik
