Nerede o eski ramazanlar, nerede o eski bayramlar… Nerede sorularıyla geçecek güzel bir Ramazan Bayramı bekliyor bizi. Asıl özlemimiz acaba eskideki o samimiyete mi, geleceğe taşıyamadığımız insanlara mı, yoksa sadece bayram havası olmayışına mı? Sanki artık bayram şekerlerinin bile tadı kalmamış gibi, sanki bayram şekerleri bile “nerede eski bayramlar” sorgulayışında…
Önceleri bayram alışverişi yapar, bayram zamanı gelene kadar aldığım en güzel kıyafetleri, ayakkabıları bayram gelmeden giymez, yanı başımdan ayırmazdım. Bayramın özel bir yeri olurdu bende. Bayram gelene kadar günleri sayar, evin en güzel köşesine asardım kıyafetlerimi. Kırmızı, boncuklu ayakkabılar, rengarenk kıyafetler, bayram ziyaretlerinde kıyafetini gösterme heyecanı ve para toplayacak olmanın masumane sevinçleri…
Sabahın yedisinde kalkıp en güzel kahvaltı hazırlanır, anne babanın eli öpülür ve kahvaltı biter bitmez alınan o güzel kıyafetleri giyme heyecanı dolardı içime bitmek bilmeyen. Yapılan ziyaretlerin, büyüklerle beraber oturmanın güzelliği paha bilemezdi. Arkadaşlarımızla beraber kapı kapı gezip şeker toplardık sokağımızdaki her daireden. Rengarenk şekerler, bir poşeti dolduracak kadar fazla toplayışımız nasıl şenlendirirdi bizi. Bayramın sonuncu günü bile içimizdeki heyecan hiç gitmezdi, bayram gerçekten bayramdı.
Yaş mı aldım bilmiyorum ama, gerçekten de nerede o eski bayramlar. Şimdi ne bir heves var, ne bir heyecan. Sanki sıradan bir güne uyanacakmışım gibi bir boş vermişlik. Acaba büyüyünce mi oluyor bu, yoksa eskinin havası mı bir başkaydı? Ya ben çok büyümüşüm, ya da zaman denilen şey bize sürekli eskiyi özleten bir mekanizma. Belki de geçmişin yükünü sırtlayabilmemizi her şekilde öğretmeyi amaçlayan koca bir kütüphane. Zaman nedir? Akıp giden anlar mı? Her dakika daha fazla olgunlaştığımız ama kalbimizde hala küçücük kaldığımızı öğrendiğimiz bir süreç mi? Herkesin yorumu, kendi yaşantılarında gizlidir.
Eğer çok yorgunsanız, ya da tutunacak herhangi bir dal arıyorsanız, kalbinizin en derinlerinde saklanan küçüklüğünüz belki de orada sizi bekliyordur. Çocukluğunuzun sokaklarda geçtiği o günlere gidin, annesine kızdığı için yine de anne diye ağlayan o küçüklüğünüze. Ben uykunun en ulaşılmaz olduğu zamanlarda küçük Büşra’nın gidip saçlarını tarıyorum, başını okşuyorum. Belki de o kuytu köşede kalmış çocukluğunuzun size ihtiyacı vardır.
Sanırım konudan biraz saptım. Sahi, nerede o eski bayramlar?
Büşra Kartal
