Klasik olana her zaman ön yargım olmuştur. Bu yüzden bugüne kadar kitlelerin delicesine izlediği filmleri, okuduğu kitapları okumak içimden gelmemiştir. Herkesin uğradığı mekânları, gözde konumları, müşterek duygulara hitap eden nesneleri sevmiyorum. İnsan biriciktir. Her duygu dünyası, her anlayış birbirinden uzaklaşma fıtratı çevresinde bir yönelim ortaya koyar. Su akar yatağını bulur, insan yaşar ve kendini bulur. İnsan yaşadıkça kendisinden uzaklaşıyorsa yaşamak mıdır nefes alıp vermesi? Buna hayatta kalmak denir. Yaşamak, yaşamamanın tersi değildir. Yaşamak var olabilmenin adıdır. Var olabilmek yaşamanın bir mecburiyetidir. Yaşamak, özgelerin tam ortasında onlardan uzaklaşabilmektir.
Dünya üzerinde olan her şey kullanıldıkça ölür. Nesnenin, şeylerin, hususların ölümü onları kullanmaktan peyda olur. Bakılan şey eskir, kullanılan söz aşınır, dokunulan eşya pörsür. Hayat yenilenmek üzerine inşa edilmiştir. Hiçbir şey, olgu veya olay hakiki manada süreğen değildir. Dolayısıyla durağanlık, sürekli bir devinim içerisinde var olan evrende kontrast bir resim oluşturarak bu akışın muhalifliğini yapar.
Bu durağanlığa talip olmak ve bu statikliğin niteliksizliğiyle yetinmek talep edeni sıradanlaştırır. Bozulmamış fikirler üreten insanların ortak özelliklerinden bir tanesi de bozulmamış bir ruh yapısına sahip olmalarıdır. Aynılık ve ortak estetik algılar ruhları bir noktada birleştirerek onları birer istif hâline getirir. Ruhun özgürlüğü özgün bir konum ve perspektif neticesinde ortaya çıkar. İstiflenmiş duyguların özgürlüğünden şüphe edilir. Çünkü özgürlüğün temel yapı taşlarından olan başkalaşmamış iradenin sacayakları nevi şahsına münhasır duygu, düşünce ve davranışlardır. Toplumun bir parçası olan insanın bu konuda birlikte icra edebileceği eylem en fazla kolektif yalnızlığa ulaşmaktır. Aynı anda ve ayrı yere…
Muhammed Ali Polat
Güzelll